نسیم عسگری*

امروزه ارتباطات تجاری و شخصی مردم، تبادل اطلاعات و معاملات به روش‌هایی صورت می‌گیرد که قبلاً حتی تصور آن نیز ممکن نبود.

ترکیب سیستم‌عامل‌های دیجیتال، محتوای تولیدشده توسط کاربر و بازخورد آن، تعاملات رسانه‌های اجتماعی، خدمات مکان‌یابی جهانی، و استفاده از داده‌های بزرگ و هوش مصنوعی، همگی سبب گردیده که مردم تجارب و اطلاعات خود را در تمامی زمینه‌ها به اشتراک بگذارند. و این امر در نتیجه پیشرفت‌های پی‌درپی ارتباطات مخابراتی، کامپیوتر، پایگاه‌های اطلاعاتی، شبکه، اینترنت، فناوری تلفن همراه و بی‌سیم، سیستم‌های موقعیت‌یابی جهانی و گوشی‌های هوشمند، به نسبت سایر زمینه‌هاست.

گردشگری، به‌عنوان یکی از بخش‌های اقتصادی در سراسر جهان، هم نظاره‌گر این تغییرات است و هم نقش مهمی را در این تغییرات ایفا نموده است. ICT ابزار ضروری و بسیار قدرتمند برای مدیریت، تدارکات، توزیع و بازاریابی در هردو بخش دولتی و خصوصی، ارائه نموده است. این تکنولوژی‌ها برای گردشگری دیجیتال استقلال، تقاضای روزافزون و اختصاصی نمودن خدمات را برای مشتریان به همراه آورده است.

تغییر در ذائقه و انتظارات مشتری و همچنین روند جهانی، بخش گردشگری را وادار نموده برای سازگاری با مدل‌های تجاری و عملیاتی در جستجوی افزایش رضایت مشتری و بهینه‌سازی عملکرد با این سیستم خود را هماهنگ سازد.

این امر سبب ایجاد فرصت‌هایی برای تازه‌واردان در زنجیره ارزشمند گردشگری، به‌ویژه "بومیان "دیجیتال مانند برگزارکنندگان سفر آنلاین، شده است. درعین‌حال، این نوع اختصاصی از خدمات گردشگری (به‌اصطلاح اقتصادی به اشتراک‌گذاری) در حال افزایش است.

درحالی‌که بخش گردشگری در خط مقدم ایجاد اختلال در این تکنولوژی دیجیتال بوده است، تغییرات تکنولوژیکی نمایانگر این است که این بخش باید به نوآوری روی آورده و دست‌اندرکاران این صنعت نیز باید با همکاری نزدیک در این رقابت جایی خود را حفظ کنند. علاوه بر این، ماهیت متمرکز بخش گردشگری سطح مسئولیت خود را برای استفاده از تغییرات تکنولوژی و دیجیتالی شدن بالا برده و به ایجاد آینده اقتصادی و اجتماعی پایدار و همه‌جانبه و سازگاری با محیط‌زیست کمک می‌کند.

* کارشناس سازمان میراث فرهنگی ، صنایع دستی و گردشگری